Historia treningu interpersonalnego w Polsce sięga początków lat siedemdziesiątych. Pewną ciekawostką jest fakt, że nazwa „trening interpersonalny” powstała wcześniej niż uformował się model edukacyjno-rozwojowego doświadczenia grupowego znany dzisiaj pod tą nazwą. Określenie „trening interpersonalny” utworzył Jerzy Mellibruda w w 1969r. na użytek opisu metodyki szkolenia  psychoterapeutów i socjoterapeutów w ramach polsko-amerykańskiego programu dla młodzieży z zaburzeniami emocjonalnymi oraz nadając tytuł rozpoczętej wówczas pracy doktorskiej na ten temat: „Zastosowanie grupowego treningu interpersonalnego do szkolenia psychologów”. Jak mówi autor „nowa nazwa się przyjęła i przez szereg lat trening interpersonalny był wspólną nazwą dla różnych odmian treningów grupowych”. Wspomniana metodyka szkolenia była efektem fascynacji ideami treningowymi zza oceanu i została opracowana w oparciu o własne doświadczenia pracy terapeutycznej z grupą oraz pozyskanych z lektury amerykańskich książek procedur różnego rodzaju treningów. Wiodącymi postaciami eksperymentu tworzenia treningu grupowego i ojcami wyrosłego na bazie tego doświadczenia ruchu trenerskiego, byli Jerzy Mellibruda i Kazimierz Jankowski. Ich kilkuletnie doświadczenia w opisanym programie oraz pobyt w Stanach Zjednoczonych, umożliwiający obserwację i nabycie praktycznych doświadczeń, stały się impulsem powołania w Warszawie dwóch innowacyjnych publicznych (innych niż publiczne nie było – takie czasy) placówek terapeutycznych: Ośrodka Terapii Rodzin Synapsis , założonego przez Kazimierza Jankowskiego i Ośrodka Terapii i Rozwoju Osobowości (OTiRO) założonego przez Lidię Mieścicką-Mellibrudę i Jerzego Mellibrudę.

Cały artykuł można przeczytać tutaj.